Hoe kan het in hemelsnaam gebeuren in onze geglobaliseerde tijden, dat een man als Rees Shad zo goed als volledig onder onze radar door gaat? Ik bedoel aar: de man is al ruim veertig jaar aan de slag en brengt met deze “Porcelain Angel” zijn zeventiende (!!!) plaat uit, terwijl haast niemand aan deze kant van de Grote Plas over hem gehoord heeft. Nu mag ik, na ampele beluistering van deze plaat, van harte hopen dat daar vanaf nu verandering in komt, want de man heeft heus wel één en ander te vertellen. De grondtoon van het dozijn songs -de plaat bevat ook heerlijke “back porch versions” van twee ervan, “Coda Blues” en “Brighter Daze”- is in de Amerikaanse rootsmuziek te situeren, waarmee ik bedoel dat de blues en de swing nooit veraf zijn, maar -en ik probeer nu even samen te vatten- we hebben hier te maken met een verhalenverteller van de zuiverste soort. Dat zijn niet zelden mensen met een groot observatievermogen, die daarenboven de gave bezitten om van een ogenschijnlijk onbelangrijk detail een volwaardige song te maken.

Zo is er een verhaal over een 19de-eeuwse pachtersdochter in “Magic Lantern Presentation” en handelt “Great Big World” over een wat rare eenzaat, die geheimzinnige postkaarten blijkt te ontvangen. In “The Right Thing” gaat het dan weer over een afwezige vader en gaatRees op zoek naar de redenen voor die afwezigheid. De manier waarop hij daarover schrijft en zingt, getuigt van zeer groot empatisch vermogen: hij kan zich helemaal inleven in elk van zijn personages en daarenboven weet hij zich te omringen met bijzonder bekwame medemuzikanten. Op vorige platen waren dat bijvoorbeeld Larry Campbell, Guy Clark en John Platania en deze keer deden Rick Ruskin en RB Stone een duit in het zakje, ter aanvulling van de vaste band, waarin we vooral drummer Bobby Kay Kovacs en bassist Jeff Link herkennen, al zijn er een klein dozijn gasten die af en toe een noot komen meespelen.

Dat levert een bijzonder gevarieerde plaat op, waarmee Shad volop aantoont hoe veelzijdig hij wel is: nu eens spat de soul uit de boxen, dan weer wordt er zachtjes gemijmerd of wordt er een stevig stukje blues neergezet. Het sterke daarbij zit hem in ’s mans vermogen om de muziek helemaal te laten aansluiten bij het verhaal dat in deze of gene song verteld wordt. Rees Shad komt doorheen heel de plaat over als een bijzonder veelzijdige zanger en verhalenverteller -ik las ergens dat hij drie academische graden bezit en doceert aan technische hogescholen- die heel accuraat de dingen weet te omschrijven en dus geloofwaardigheid kan etaleren. Dat merk je ook als je de plaat beluistert: deze mens staat helemaal achter zijn songs en is wie hij is. Hij speelt niet de zanger, hij is hem. Dat iemand veertig jaar in dit vak aan de slag is, zegt natuurlijk ook wel iets: als je niet in jezelf kunt geloven, hou je dat nooit vol. Voor mij is deze plaat één van de meest aangename ontdekkingen in lange tijd en ik hoop echt dat de deur naar grotere bekendheid minstens op een kier komt te staan…

(Dani Heyvaert)